OP DE SCHOOT BIJ TANTE JOLANDA
Columns door Jolanda Claeys - 2°jaargang – aflevering 70

PASSIE

Als ik zo eens even heel diep naar binnen kijk, zijn er slechts twee passies die het leven van deze transvrouw draaiende houden. Enerzijds is er het levenslange verdict om niet als biologische vrouw geboren te zijn geweest. Ook al ben ik nu al jaren uit de kast, je mag het gerust een “kruis om dragen” noemen dat mijn hele zijn en de plaats in de samenleving, overhoop heeft gegooid. Zelfbeklag is een wat zielig tijdverdrijf dat niets opbrengt. Daarom noem ik het tegelijkertijd ook een passie om te kunnen zijn wie je bent zonder al te veel stil te staan bij de nare gevolgen. Tot nog toe lukt dat best aardig.

Los van dat hardnekkige transgendervirus, staat mijn onvoorwaardelijke liefde voor muziek, de enige liefde die me nooit ontgoocheld heeft. Zij die mij goed kennen, weten dat er buiten een roze draad ook een rode draad door mijn leven loopt die beheerst wordt door de passie voor muziek. Ik was dan ook nog een kleine snotter toen Sinterklaas een speelgoedgitaartje naast de schoorsteen had gelegd. De Franse Chansonnier Michel Polnareff zal ongetwijfeld de oren hebben toegeknepen toen ik daarop een verbasterde versie van “La poupée qui fait non” tokkelde. Het zal ook geen toeval geweest zijn dat één van de eerste hitjes waar ik warm voor liep, over een popje ging. Pas later besefte ik dat de pop in kwestie voor een meisje stond dat voortdurend neen knikte na herhaalde liefdesaanzoeken. Het ingewikkelde kluwen in de relaties tussen mannen en vrouwen speelde destijds nog niet In mijn kinderhoofdje. Een tijdje nadien kwam er wat meer structuur in mijn gitaarspel toen de basisakkoorden van “Smoke on the water” van Deep Purple vlotjes en poepfier werden gereproduceerd. Ik wilde naar de muziekschool, maar omdat de notenbalken te zeer op wiskunde leken, ben ik spijtig genoeg blijven haperen na enkele lessen. Ik werd dan maar een passieve bewonderaar van al dat moois dat uit de transistorradio kwam. Daar vervulde de Nederlandse piratenzender “Radio Veronica” een onvergetelijke rol. Ik wilde deejay worden en begon een platencollectie op te bouwen. De eerste fuiven voor de vriendjes in de buurt waren megacool en de jaren nadien werd het een mooie aanvulling bij het beetje zakgeld. Ik ging communicatiewetenschappen studeren en begon bij de lokale radio als hoofdredacteur-presentator. Het leven lachte me toe. Ik deed wat ik graag deed en liet in het allergrootste geheim af en toe Jolanda los die meermaals met nylonkousen onder de broek op de presentatorstoel zat.

Het VRT-examen voor omroeper-regisseur, was aanvankelijk een succes, maar de proeven moesten wegens administratieve onregelmatigheden 6 maanden nadien nog eens overgedaan worden. In die tussenperiode is deze onstuimige ziel in de horeca terecht gekomen en nam mijn carrière een heel andere wending.

Ik heb lang nagedacht om beide passies te kunnen combineren. Internetradio leek mij daarbij de ideale optie en zo zag op 12 maart jongstleden “HLBT-Radio” het levenslicht. Of het wat gaat worden, weet ik niet, maar een passie wil je zoveel mogelijk delen en dit zijn twee vliegen in één klap. Hou ik er ook financieel iets aan over? Voorlopig niet. Dat hangt af van het aantal luisteraars en de hoeveelheid gestreamde uren. Als ik het vereiste aantal luisteraars behaal, zal de provider mij een bepaald percentage uitbetalen.

Jullie weten inmiddels hoe moeilijk het is om als transgender aan de bak te komen. Daarom doe ik bij deze een warme oproep om massaal af te stemmen op HLBT-Radio.(hieronder nogmaals de link). Ben je een echte muziekliefhebber, dan zal dit initiatief je nog veel leuke uurtjes bezorgen en help je terzelfdertijd Jolanda om haar dromen vorm te geven. Alvast bedankt allemaal!

Tante Jolanda

 LGBT-inspired internetradio
http://www.radionomy.com/en/radio/hlbtradio/index

Also available on mobile phone:
download for free the radionomy app on I-tunes (I-phone) or on Google play for android.

OP DE SCHOOT BIJ TANTE JOLANDA
Columns door Jolanda Claeys - 2°jaargang – aflevering 69

LIEFDE VERBINDT, HAAT VERBRANDT

Dat de aanslagen in Brussel alweer het laagste in sommige social media gebruikers naar boven brengt, verwondert mij niet. Toch kreeg ik nog maar eens dat onbehaaglijke gevoel bij het lezen van het zoveelste appel om de grenzen dicht te gooien, oproepen tot vreemdelingenhaat en het terugsturen van al wat zich vluchteling noemt.
Bij één bepaalde boodschap was het kokhalzen niet veraf: "als er in de lijst van mijn Facebookvrienden mensen zitten die Arabieren of moslims als vrienden hebben, dan mogen die zichzelf onmiddellijk uit de lijst verwijderen!" Een uitnodiging waar ik prompt ben op ingegaan!
lieve mensen, die beestachtige aanslagen kunnen dan wel het geloof in de mensheid een flinke deuk gegeven hebben, maar de slechtst denkbare reactie is om onze waardigheid te verliezen. Dat is ons enige wapen tegen een ideologie die geen waarden kent en al wat menselijk is ondergeschikt stelt aan een zogenaamd hoger doel.
Anderzijds trek ik mij op aan het feit dat amper enkele uren nadat de vreselijke gevolgen begonnen door te dringen, de angst had plaatsgemaakt voor een enorme golf van solidariteit. Het is net dat wat ons onderscheidt van deze onmensen!
Liefde verbindt, haat verbrandt!

Tante Jolanda

https://www.youtube.com/watch?v=AwZQq5YPreY

(ook op HLBT-RADIO)

OP DE SCHOOT BIJ TANTE JOLANDA
Columns door Jolanda Claeys - 2°jaargang – aflevering 68

EEN HAALBARE KAART?

Na enkele weken studeren op een VDAB-cursus en een aantal sollicitaties verder, vond ik de tijd meer dan rijp om mij nog eens schuldig te maken aan een borreltje of twee.                                           Er is mij in deze laatste periode niets wereldschokkends overkomen tenzij de vreemde ervaring om nog eens op de schoolbanken te zitten. De niets vermoedende jonge kerel van enkele decennia geleden zou het ondanks zijn androgene gevoelens zelfs niet hebben kunnen dromen dat hij dit op latere leeftijd nog eens zou overdoen als onvervalste transvrouw. Ik was ruim te vroeg en kwam als eerste het leslokaal binnen. Mijn “Gaydar” stond plots op oranje toen de docent zich voorstelde en zich met het typische accent van een wat oudere homo verontschuldigde voor een stijve nek die hij in een dikke sjaal had gewikkeld. Hij zou misschien te lang bloot gelegen hebben, zei hij met ondeugende oogjes. Ik reageerde enkel met een medelevend “oei” geluidje en maakte mezelf onmiddellijk de bedenking dat hij waarschijnlijk de dossiers van zijn studenten op voorhand had ingekeken en waarin zowel mijn vrouwelijke als mijn mannelijke voornaam vermeld staan. Mijn tweeslachtige administratieve aanwezigheid in diverse overheidsanalen, kan mij al een tijdje geen barst meer schelen. Ik maak mij eerder zorgen over de beloofde wetswijziging ten voordele van transgenders die nu in het gedrang dreigt te komen wanneer deze regering de rit niet zou kunnen uitmaken.

De kennismakingsronde in het VDAB-lokaal verliep verder zonder incidenten, ware het niet dat de leraar er ons attent op maakte dat deze cursus over MS-Office ging en niet over SM. Zijn zweepje had hij wijselijk thuis gehouden. Het Gaydar-wijzertje stond inmiddels duidelijk op rood en ik vergewiste er mij discreet van of mijn kleedje niet te hoog was komen zitten. Gelukkig zijn de tijden veranderd, maar er was toch een kleine deja vu naar de periode waar een “broeder van liefde” mij al wel eens durfde bepotelen tijdens de dactylo les.

Ik beloon mezelf al wel eens graag en reeds op de tram naar huis, werden de plannen gesmeed om alle Excel formules even naar het achterplan te verwijzen. Een Jameson zonder ijs is daarvoor een uitstekend hulpmiddeltje.

Het was een gezellig kroegje waar ik nog nooit eerder een stap had binnengezet. Gezien het tamelijk vroege uur zag ik er geen graten in om als vrouw alleen een voet op onbekend terrein te zetten. Ik werd uiterst vriendelijk bediend en het duurde geen vijf minuten vooraleer ik werd aangesproken. “Stoort het mevrouw als ik er even kom bij zitten?” Hij was niet onaantrekkelijk en ik had wel zin in een praatje. “Ik heb je hier nog nooit gezien! De dames komen op deze plaats al wel eens voor gezelschap…” Ik viel uit de lucht. Dit had ik niet echt verwacht. “Neem mij niet kwalijk, ik zoek enkel wat verstrooiing na een eerder saaie computercursus. Trouwens als transvouw voldoe ik waarschijnlijk niet aan je verwachtingen” zei ik met de bedoeling om van hem verlost te geraken. “Een transvrouw!...oh wat spannend!” Voor ik het besefte streelde hij mijn nylons. Daar had ik mijn hoofdje nu echt niet naar gezet. Ik liet mijn glas staan en met een smoes dat ik nog moest koken voor mijn man, verliet ik snel de keet.

Deze tante doet haar uiterste best om van haar leven als transgender toch nog iets te maken. Het is al zo verdomd moeilijk om respect en aanvaarding te krijgen. Is de kaart van de prostitutie dan nog de enig haalbare? Ik walg soms van mezelf!

Tante Jolanda 

OP DE SCHOOT BIJ TANTE JOLANDA

Columns door Jolanda Claeys  - 2°jaargang – aflevering 67

PFFFFFF…

Werkgevers willen maar liever geen oudere transvrouw in dienst, ook al mogen ze dat niet hardop zeggen. Met een uitkering is het elke maand weer krabbelen om alles betaald te krijgen en om me presentabel te houden heb ik toch net dat ietsje meer uitgaven. En terwijl de turteltaks nu ook nog eens 15 euro per maand van mijn reeds krappe budget afknabbelt, lijkt de droom van een borstvergroting nog wat verder weg.

Dan is er ook nog die del van een Caitlyn Jenner die steevast wordt opgevoerd als het grote stichtende voorbeeld voor alle transvrouwen. Beseft dat mens wel hoeveel transgenders zij reeds ongelukkig heeft gemaakt door hen een financieel onhaalbaar prijskaartje voor te houden? Bovendien heeft zij onlangs laten weten dat homofilie haar sympathie niet wegdraagt. Ik zie die al voor Donald Trump stemmen…

En dan de mannen. Ondanks mijn leeftijd willen ze allemaal toch wel eens proberen, maar dan met de broek uit. Als ik er hen voorzichtig op wijs dat het al zo lang geleden is dat ik eens lekker uit eten ben gegaan, verkilt plots de sfeer. Tja, eigenlijk kan ik het hen niet kwalijk nemen, hun vrouwtje lief zal de volgende dag wel weer haar uiterste best doen om meneer het beste van haar culinaire talenten voor te schotelen.

Misschien zou ik nu eindelijk toch eens moeten overwegen om te stoppen met roken. Mijn Excel-spreadsheet maakt duidelijk dat 10 % van het budget opgaat in rook. Ik zou nog heel wat turteltaksen kunnen overleven, maar ik ben toch zo gehecht aan dat kankerstokje. Een idiote houvast in die dagen dat de fut eruit is.

Tante Jolanda 

OP DE SCHOOT BIJ TANTE JOLANDA
Columns door Jolanda Claeys – 2°jaargang – aflevering 66

PRUIKEN DE DEUR UIT!

Na jaren pruiken gedragen te hebben, had ik mij bij het begin van het nieuwe jaar voorgenomen om het eigen haar terug wat zuurstof te geven. Als je dag in dag uit 24 op 24 uur als transvrouw door het leven gaat, is het een ware bevrijding om dat hoofddeksel vaarwel te kunnen zeggen. Bovendien krijg je in synthetisch haar al vlug onontwarbare knopen en droogt het uit in stukken die als stro aanvoelen. Natuurlijk haar is voor een arme luis als ik onbetaalbaar en het ongemakkelijke gevoel blijft bestaan om altijd iets op je hoofd te moeten zetten als je de deur uitgaat. Het wordt nog gênanter wanneer een toevallige vriend die uit genegenheid of door andere beweegredenen je kapsel beroert, plots een harig ding in handen krijgt.
Moeder natuur heeft mij ongevraagd voorzien van een lichaamsdeel dat ik liever niet had gehad en dan weer andere die ik zelf heb moeten aanbrengen, maar als er één ding is waar deze tante niet over te klagen heeft, dan is het de aangroei van de hoofdharen. De laatste tijd maak ik daar dan ook graag gebruik van en probeer ik iets te maken van wat "onze lieven heer" mij gegeven heeft.
En toch heeft het aanbod om even een geleende pruik uit te proberen mij verleid om nog eens weg te dromen. Toegegeven, het resultaat is best mooi, maar aan alle transvrouwen die de mogelijkheid hebben om een eigen haardos te ontwikkelen, zou ik de raad willen geven om zo snel mogelijk de pruiken van de hand te doen. Een goeie vriend die kapper is, heeft me verteld dat het zeer ongezond is voor de haarwortels en dat het net zoals bij het langdurig dragen van een hoed vroeg of laat tot haaruitval kan leiden.
Misschien heb je op een kale kop niet zoveel last van de ongemakken, maar die laatste optie is voor iemand die 's morgens naast je wakker wordt toch ook niet erg aangenaam.

Tante Jolanda

HOE ZOU HET GELOPEN ZIJN INDIEN…

(Een hypothese)

Ik stel me wel eens voor hoe het zou geweest zijn als ik een jaar of 40 geleden mijn transitie had doorgezet. Net zoals iedereen al wel eens doet, maak ik mezelf hierbij schuldig aan een zinloze manier van hypothetisch denken. Zinloos omdat je aan wat voorbij is toch niets meer kan veranderen. Maar misschien zou het toch van enig nut kunnen zijn voor zij die nu in de schoenen staan van een verwarde puber die worstelt met zijn genderidentiteit.

Er is alvast één groot verschil tussen nu en de vroege jaren 70: de tijdsgeest was totaal anders. Homo’s en lesbiennes stonden nog aan de onderkant van de samenleving en hun “afwijking” werd beschouwd als vies, onnatuurlijk en godslasterlijk. Een biseksueel was het noorden kwijt en het begrip transgender bestond niet eens. Pas toen in het daaropvolgende decennium enkele moedige travestieten hun kopje opstaken en duidelijk maakten dat hun verkleedpartijen een dieperliggende betekenis hadden, werd er gemakshalve een medische term opgeplakt: “genderdysforie”. Als je een officiële erkenning als transvrouw of –man wil bekomen, moet je vandaag de dag nog steeds bij een psycholoog langsgaan die vaststelt of je al dan niet aan deze afwijking “lijdt”. Zonder die verklaring kom je niet in aanmerking voor verdere medische ingrepen en/of juridische stappen die je kunnen helpen om te zijn wie je bent.

Maar nu even terug naar onze hypothese. Indien de technische mogelijkheden van vandaag destijds hadden bestaan waarbij het enge bipolaire denken (man-vrouw) aan belang zou hebben verloren, dan zou het leven van deze tante er heel anders hebben uitgezien. Die jongen op de middelbare school die smoorverliefd op me was, had waarschijnlijk een eerlijke kans gekregen. Anderzijds had ik misschien wel een klacht van seksuele mishandeling neergelegd tegen die oudere man die me aanvankelijk wel charmeerde, maar die uiteindelijk machtsmisbruik maakte van mijn verwarde geest.

Wellicht had ik nooit tijd verloren aan die slechts enkele meisjes waarbij ik mijn gevoelens niet goed kon plaatsen. Zij hielden me een spiegel voor. Ik wilde net zoals hen zijn: mooie borstjes, zacht en sensueel met een liefdesnestje waarbij iedere man de zinnen zou verliezen. Ik heb trouwens altijd opgekeken naar vrouwen die wat mij betreft een pak intelligenter zijn dan de meeste mannen die slechts de weg van hun piemel volgen. Waarom vrouwen tot het zogenaamde “zwakke” geslacht behoren, heb ik nooit begrepen. De moeder van mijn kinderen betekende in dit opzicht de ultieme bevestiging van mijn respect voor sterke vrouwen. Het was zij die mij pas op latere leeftijd leerde hoe je liefdevol met een vrouw omgaat. Ze schonk mij twee schatten van kinderen: een dochter die mij helemaal aanvaardt zoals ik ben en een zoon die mij nooit als trans wil zien. Er gaat geen dag voorbij zonder dat dit laatste mij kwelt als een mes in een diepe wonde.

Indien Jolanda 40 jaar geleden resoluut had doorgedreven waar ze voor stond, dan had ze geen kinderen gehad. Dan zat hier nu vandaag een dame met alles erop en eraan, was ik waarschijnlijk niet werkloos, zou er wellicht een man in mijn leven zijn en zou ik hoe dan ook een min of meer gelukkig mens geweest zijn. Ik zou, net zoals ik ook in de werkelijkheid gedaan heb, een eigen bedrijf hebben opgericht of tenminste één of andere zelfstandige activiteit hebben uitgeoefend. Of misschien was ik radiopresentatrice of journaliste geworden wat aansloot bij mijn studies.

En toch worden de sporen die ik heb nagelaten door hen die ik oprecht heb lief gehad, beschouwd als een egoïstische ontsporing, en is mijn beslissing om de rest van mijn leven als transvrouw door te brengen een onvergeeflijke fout. Dit maakt het extra pijnlijk, maar jonge mensen die op zoek zijn naar hun ware identiteit, zou ik ten stelligste willen aanraden om door te zetten en zich niet te laten beïnvloeden door wat hen (soms goed bedoeld) wordt ingefluisterd. Je zou op die manier heel wat miserie kunnen vermijden.  

Het leven is geen voorwaardelijke Excel formule die je het resultaat geeft wat er zou gebeuren indien je de ene of de andere beslissing zou nemen. Het valt echter zonder twijfel te voorspellen dat het absoluut zal mislopen indien je een leven gaat leiden waarin je niet jezelf kan zijn.

Tante Jolanda

DOWN THERE, IS DE STRIJDBIJL BEGRAVEN.

Deze tante is de laatste tijd verzeild geraakt in een nostalgisch buitje. Niet dat ik het einde voel naderen, ik hoop nog een tijdje de mooie dingen des levens te kunnen meevieren. Het is wel een feit dat de meedogenloze afvallingskoers voor sommige vrienden en bekenden is ingezet. Tja…, dat hoort er nu eenmaal bij, maar daardoor ga je af en toe wel eens terugkijken in het verleden. Het is niet de bedoeling Jolanda”s voorgeschiedenis nog eens uit de doeken te doen. Daar is al een gans boek over geschreven dat je via HLBT-magazine kan terugvinden.

Enkele dagen geleden was er tussen pot en pint een gesprek met iemand die mij al jaren kent. Er werden herinneringen opgerakeld en er werd ook aardig wat afgekletst over de dingen die ons vandaag bezig houden. Toen het over werk zoeken ging, zei die plots dat niet het transgender-zijn maar wel mijn leeftijd het struikelblok uitmaakt om aan een job te geraken. Hij corrigeerde wel onmiddellijk dat ik er nog “lekker vers” uitzie en hij vroeg opvallend geïnteresseerd of ik mijn piemeltje nog had. In normale omstandigheden zou ik dit een ongepaste vraag vinden, maar ik reageerde kordaat en bijna trots: …”Ja!...en so what?”…

Dat ding hangt er nu eenmaal en het zal er blijven hangen. Toegegeven, het is ooit anders geweest, hij daar beneden en ikzelf zijn niet altijd de beste vriendjes geweest. Het speelde wel eens in mijn hoofd om er het mes in te laten zetten en verlost te geraken van iets wat te pas en te onpas dreigde het kopje op te steken. Overigens een uiterst gênante situatie wanneer je een kleedje draagt. Maar met het ouder worden en door toedoen van een bescheiden dosis oestrogenen, overkomt mij dit zelden nog. “Down there” is de strijdbijl begraven en ik voel mij daar een pak comfortabeler bij dan weleer. Een aantal harde tantes onder de transvrouwen beschouwen dit als een soort verraad aan de goeie zaak en stellen dat ik op die manier van twee walletjes kan eten. Dan valt ook wel eens dat vreselijke woord “shemale”, dat zondermeer geassocieerd wordt met prostitutie. Laat mij voor eens en altijd duidelijk zijn: Jolanda is geen vrouwenhaatster, integendeel, het is geweldig om met bio-vrouwen ongecompliceerd te kunnen kletsen over wat dan ook. En oh jawel, ook het onderwerp mannen hoort daarbij. Het is voor mij een hartverwarmende vaststelling dat de meeste vrouwen veel meer open staan dan mannen wanneer mijn genderidentiteit ter sprake komt. Mannen zijn eerder nieuwsgierig en willen wel eens zien, voelen of meemaken wat het geeft na een nachtje met een vrouw als ik. Het zou hypocriet zijn te ontkennen dat ik nooit zou ingegaan zijn op voorstellen van een lieve man die ik wel zag zitten. Tenslotte betekent de appreciatie van een man de ultieme bevestiging van mijn vrouwelijkheid. De ultieme verliefde buikprikkel is mij in het bijzijn van een man tot nog toe niet ten dele gevallen. Bestempel het als een aantal keren goeie seks, meer niet. Daar heb ik toch, net als elke andere vrouw, ook recht op!

Ziezo, hopelijk zijn nu alle misverstanden over deze tante de wereld uitgeholpen. Tot slot trakteer ik jullie in deze nostalgische dagen op een foto van de jonge Jolanda. Een beeldje uit de tijd dat smartphones nog niet bestonden, dat dit meisje nog opgesloten was en dat ik er nog van droomde om mij te kunnen ontdoen van dat weerbarstige slurfje.

Tante Jolanda